Η παρούσα εργασία εξετάζει τρία μυθιστορήματα της Μισέλ Κλιφ, αναδεικνύοντας τη διακειμενική και ιδεολογική τους συμπληρωματικότητα—τα μυθιστορήματα Abeng, No Telephone to Heaven και Into the Interior. Και τα τρία αυτά μυθιστορήματα αφηγηματοποιούν με τρόπο αιχμηρό την έννοια που οι θεωρητικοί της αποαποικιακής σκέψης και κριτικής έχουν κατά τις τελευταίες δεκαετίες ορίσει ως αποικιακότητα· τα συντριπτικά, δηλαδή, αποτελέσματα της αποικιοκρατίας τα οποία υπερβαίνουν τα συγκεκριμένα αποικιακά καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν κατά τη νεωτερικότητα, και τα οποία εξακολουθούν να επιδεικνύουν την καταστροφικότητά τους στις δομές της εξουσίας, την παραγωγή της γνώσης, τη γλώσσα και την καθημερινή ζωή, ακόμα και σε χώρες που έχουν επισήμως αποαποικιοποιηθεί. Τα μυθιστορήματα της Κλιφ αφηγηματοποιούν επίσης τους διαφορετικούς αγώνες των αποικιοποιημένων υποκειμένων ενάντια στην αποικιακότητα και υπέρ της προσπάθειας να ανακαλύψουν δρόμους προς μια αποαποικιοποιημένη ύπαρξη. Το No Telephone to Heaven, που γράφτηκε από την Κλιφ ως συνέχεια του Abeng¸ σχηματίζει με αυτό το δεύτερο βιβλίο ένα αβίαστο συνεχές. Ακριβώς έτσι, ως συνεχές, αντιμετωπίζω κι εγώ τα δύο βιβλία στο πρώτο κεφάλαιο αυτής της εργασίας, στο οποίο εξετάζω την αποικιακότητα της εξουσίας, της γνώσης και του Είναι σε συνάρτηση με την τραυματική θέση της νεαρής πρωταγωνίστριας της Κλιφ στην επικράτεια της οικογενειακής εστίας και της πατρίδας της, καθώς και τις προσπάθειες της ηρωίδας να δραπετεύσει από την αποικιακότητα (της οικογενειακής εστίας). Στη συνέχεια, εξετάζω την επιστροφή της αυτοεξόριστης, ενήλικης πια, πρωταγωνίστριας στην ίδια αυτή οικογενειακή εστία και πατρίδα—μια επιστροφή υπαγορευμένη από το τραύμα της αποικιακότητας—καθώς και την εξαρχής υπονομευμένη απόπειρά της να συνεχίσει τις μαχητικές παραδόσεις της αντίστασης που της κληροδότησαν τα φαντάσματα των σκλάβων προγόνων της· μια απόπειρα που είναι εξαρχής υπονομευμένη, επειδή είναι καταρχήν περιορισμένη από την ίδια την αποαποικιακή πολιτική που την τροφοδοτεί. Στο δεύτερο κεφάλαιο, καταπιάνομαι με το Into the Interior ως ένα βιβλίο που επιστρέφει στα ερωτήματα που ανέδειξαν τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματα—μια επιστροφή που είναι συγχρόνως και μια αναθεώρηση· και πρωτίστως, μια αναθεώρηση της αποαποικιακής πολιτικής της πρωταγωνίστριας. Στα πλαίσια της συζήτησής μου, καταδεικνύω τους υπαινικτικούς τρόπους με τους οποίους το τελευταίο από τα κείμενα της Κλιφ αποκαλύπτει τη διαθεματικότητα των διαφορετικών αξόνων της αποικιακότητας—κυρίως της φυλής,
της τάξης και του φύλου—και αναλύω την αποαποικιακή πολιτική της πρωταγωνίστριας με τη βοήθεια της έννοιας της περιπλάνησης και της Ποιητικής της Σχέσης του Εντουάρ Γκλισάν. Το κεντρικό επιχείρημα αυτής της εργασίας είναι ότι η εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα καθώς κινούμαστε από το Abeng και το No Telephone to Heaven προς το Into the Interior αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της αποαποικιακής ποιητικής των μυθιστορημάτων, μιας ποιητικής που σταδιακά απομακρύνεται από το έθνος-κράτος και το ιδανικό της οικογενειακής εστίας και της πατρίδας που αυτό αντιπροσωπεύει, και ανοίγεται στον Κόσμο ως Σύνολο (Γκλισάν) προκειμένου να σχετισθεί μαζί του.
(EL)
This thesis discusses three novels by Michelle Cliff in their intertextual and ideological complementarity: Abeng (1984), No Telephone to Heaven (1987), and Into the Interior (2010). All three novels poignantly narrativize what decolonial theorists have over the last decades conceptualized as coloniality, namely the crushing effects of colonialism that exceed the concrete colonial regimes established throughout modernity, and extend its deleterious presence in the structures of power, knowledge production, language, and everyday life of officially decolonized countries. What Cliff’s novels also narrativize are the different struggles of colonized subjects to resist coloniality and find their way towards decolonized being. No Telephone to Heaven, which was expressly written by Cliff as a sequel to Abeng, forms with this latter an unforced continuum. It is as such that I engage these two novels in the first chapter of my thesis, in which I discuss the coloniality of power, knowledge, and Βeing in relation to Cliff’s young protagonists’s traumatic position in her home(land), as well as this heroine’s efforts to escape (the) coloniality (of home). Then, I examine the self-exiled adult protagonist’s return to this (home)land—a return dictated by the trauma of coloniality—and her compromised attempt to carry on the legacies of resistance that the ghosts of her slave ancestors bequeathed to her; compromised because limited by the decolonial politics that fuels it. In the second chapter, I engage Into the Interior as a revisiting of the questions raised by the two earlier novels, and of their main character as well—a revisiting which is also a revising; more significantly, of the protagonist’s decolonial politics. In my discussion, I demonstrate the subtle ways in which Cliff’s later novel exposes the intersectionality of the various axes of coloniality—more predominantly, race, class, and gender—and analyze the protagonist’s decolonial politics through Édouard Glissant’s concept of errantry and Poetics of Relation. The core argument of this thesis is that the evolution of the main character as we move from Abeng and No Telephone to Heaven to Into the Interior speaks to the evolution of the novels’ decolonial poetics, which progressively sails away from the nation-state and the particular ideal of home(land) it represents, and opens to relation with the Whole-World (Glissant).
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
