Η ελεύθερη κυκλοφορία των ευρωπαίων πολιτών, η οποία αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους του χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης της Ένωσης, έχει αναμφίβολα οδηγήσει στην δημιουργία ολοένα και περισσότερων διαπροσωπικών σχέσεων με στοιχεία αλλοδαπότητας και κατ΄ επέκταση στην αύξηση των διεθνών ζευγαριών. Ως εκ τούτου, ο πολλαπλασιασμός των γάμων που εμφανίζουν κάποιο στοιχείο αλλοδαπότητας αναπόφευκτα συνεπάγεται και την αύξηση του αριθμού των διαζυγίων διασυνοριακού χαρακτήρα. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι ακριβώς η ανάδειξη των ζητημάτων ιδιωτικού διεθνούς δικαίου που ανακύπτουν στη λύση του γάμου με διασυνοριακό χαρακτήρα, τόσο από πλευράς εφαρμοστέου δικαίου όσο και από πλευράς δικονομικού διεθνούς δικαίου, αναφορικά δηλαδή με τη διεθνή δικαιοδοσία αλλά και την αναγνώριση αλλοδαπών αποφάσεων. Ειδικότερα, κρίνεται σκόπιμη η σύντομη αναφορά στο πρώτο κεφάλαιο στις διατάξεις που ρυθμίζουν τα ως άνω ζητήματα στο εθνικό δίκαιο, δηλαδή στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, οι οποίες πλέον εφαρμόζονται εξαιρετικά περιορισμένα, σε υποθέσεις που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των σχετικών Κανονισμών. Στη συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται η ανάλυση των κυριότερων ζητημάτων του Κανονισμού Ρώμη ΙΙΙ, που έγκεινται στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού, στους προβλεπόμενους κανόνες σύγκρουσης, αλλά και στις διατάξεις περί δημόσιας τάξης που περιορίζουν την έκταση εφαρμογής του εφαρμοστέου δικαίου. Περεταίρω, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται τα ζητήματα διεθνούς δικαιοδοσίας υπό το πρίσμα του Κανονισμού Βρυξέλλες IIter, δηλαδή το πεδίο εφαρμογής του νέου Κανονισμού, οι βάσεις διεθνούς δικαιοδοσίας καθώς και τα θέματα εκκρεμοδικίας και συνάφειας, ενώ στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο επισημαίνονται οι σχετικές ρυθμίσεις που αφορούν την αναγνώριση αλλοδαπών αποφάσεων και συμφωνιών επί γαμικών διαφορών.
(EL)
The free movement of European citizens, which is one of the main objectives of the area of freedom, security and justice of the Union, has undoubtedly led to the creation of more and more interpersonal relationships with elements of foreignness and, by extension, to the increase of international couples. Therefore, the proliferation of marriages that display some element of foreignness inevitably implies an increase in the number of cross-border divorces. The purpose of this paper is precisely to highlight the issues of private international law that arise in the dissolution of marriage with a cross-border nature, both from the point of view of applicable law and from the point of view of procedural international law, regarding international jurisdiction and recognition of foreign decisions. In particular, a brief reference is made in the first chapter to the provisions that regulate the above mentioned issues in national law, i.e. to the provisions of the Civil Code and the Code of Civil Procedure, which are now applied in extremely limited cases that do not fall within the scope of application of the relevant Regulations. In the second chapter, the analysis of the main issues of the Rome III Regulation is attempted, which lie in the scope of application of the Regulation, in the foreseen rules of conflict, but also in the provisions on public order that limit the extent of application of the applicable law. Furthermore, the third chapter analyzes the issues of international jurisdiction in the light of the Brussels IIter Regulation, i.e. the scope of application of the Regulation, the bases of international jurisdiction as well as the issues of Lis pendens and dependent actions, while the fourth and last chapter highlights the rules concerning the recognition of decisions and agreements on matrimonial disputes.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
