Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας απoτελεί η πρόσληψη των κατά Λευκίππην και Κλειτοφώντα του Αχιλλέα Τατίου σε μία σειρά από έργα της Ύστερης Αρχαιότητας. Το μυθιστόρημα αυτό, με τον ανατρεπτικό τρόπο χειρισμού των ειδολογικών συμβάσεων που το χαρακτηρίζει, είχε αξιοπρόσεκτη απήχηση στη λογοτεχνική παραγωγή των αυτοκρατορικών χρόνων. Από το ευρύ φάσμα έργων που συνδέονται διακειμενικά με το εν λόγω μυθιστόρημα η εργασία εξετάζει σε χωριστά κεφάλαια το πώς διαλέγονται με τον Αχιλλέα Τάτιο κατά σειράν η ερωτική επιστολογραφία του Αρισταίνετου, το έπος Διονυσιακά του Νόννου και το επύλλιο του Μουσαίου. Οι ομοιότητες με το ερωτικό μυθιστόρημα εν γένει και ειδικότερα με εκείνο του Τατίου οι οποίες εντοπίζονται στα προαναφερθέντα έργα είναι ιδιαίτερα σημαντικές τόσο στο επίπεδο της έκφρασης, όπου δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις verbatim επανάληψης του συγκεκριμένου συγγραφέα, όσο και σε αυτό του περιεχομένου. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, ωστόσο, η εμφανής τάση απόκλισης των υπό εξέταση έργων από το πρότυπό τους, από το οποίο τα διαφοροποιεί έντονα η συνολική λογική που διέπει το καθένα από αυτά. Πρόκειται, συνεπώς, για imitatio cum variatione, μία στρατηγική που επιτρέπει σε αυτούς τους συγγραφείς να προσαρμόζουν τα ειδοποιά χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος στο ειδολογικό πλαίσιο των δικών τους έργων.
(EL)
The scope of the specific thesis is the influence and impact that Leucippe and Clitophon by Achilles Tatius had in multiple Late Antiquity works. This novel, with its controversial way of using prevalent traits of the genre, had notable resonance with literary production during the imperial years. Among the wide range of works connected via their intertextuality with the novel in question, this thesis analyzes in order, through individual chapters, how the Erotic Letters of Aristaenetus, the epic poem Dionysiaca of Nonnus, and the epyllion of Musaeus interact with Achilles Tatius. The similarities with romance novels in general and specifically with the one Tatius wrote can be spotted in the works mentioned above. They are significantly predominant at an expression level, where there can be noted more than a few instances of repetition of the specific author verbatim, as well as at a context level. Nevertheless, more of interest is the visible deviation tendency of the subjects in question from their prototype, from which they are differentiated through the utterly different logic that rules each of them. Consequently, it has to do with imitatio cum variatione, a strategy that permits those writers to adapt the differential characteristics of the novel to the genre traits of their own works.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
