Εισαγωγή: Η ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ είναι ο συχνότερος τύπος ενδοδιαφυγής μετά από ενδαγγειακή αποκατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής (EVAR). Συνήθως έχει καλοήθη πορεία και αυτοπεριορίζεται. Όμως η εμμένουσα ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ μπορεί να οδηγήσει σε διάταση του ανευρυσματικού σάκκου, σε ανάγκη επανεπέμβασης και σπάνια σε ρήξη. Η ενδαγγειακή αντιμετώπιση είναι η πρώτη θεραπευτική επιλογή σε εμμένουσα ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ με σημαντική διάταση του ανευρυσματικού σάκκου, αλλά η βέλτιστη τεχνική παραμένει αμφιλεγόμενη. Σκοπός αυτής της ανασκόπησης ήταν η αξιολόγηση των διαθέσιμων βιβλιογραφικών αναφορών σχετικά με τον δια-οσφυϊκό, δια-αρτηριακό και διά της κάτω κοίλης φλέβας (ΚΚΦ) εμβολισμό σε εμμένουσα ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ μετά από EVAR.
Μέθοδοι: Ανασκόπηση της διαθέσιμης βιβλιογραφίας από τον Ιανουάριο του 2018 έως τον Δεκέμβριο του 2023 με χρήση του Pubmed και του EMBASE μέσω Ovid, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες του PRISMA. Στην ανάλυση συμπεριλήφθηκαν μελέτες που αναφερόταν σε δια-οσφυϊκό, δια-αρτηριακό και διά της ΚΚΦ εμβολισμό για ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ μετά από EVAR. Αποκλείστηκαν μελέτες που αναφερόταν σε ανοικτή χειρουργική αποκατάσταση ή συνδυασμό των προαναφερθέντων ενδαγγειακών τεχνικών και μελέτες με < 10 ασθενείς.
Αποτελέσματα: Συνολικά 13 μελέτες συμπεριλήφθηκαν στην ανάλυση και ταξινομήθηκαν σε 3 διαφορετικές ομάδες ανάλογα με την εφαρμοζόμενη τεχνική. Έξι μελέτες καταχωρήθηκαν στην ομάδα Α (Δια-οσφυϊκός εμβολισμός), 4 μελέτες στην ομάδα Β (Δια-αρτηριακός εμβολισμός) και 3 μελέτες στην ομάδα C (Διά της ΚΚΦ εμβολισμός).
Στην ομάδα Α καταγράφηκαν συνολικά 164 ασθενείς (73.7% άνδρες), τεχνική επιτυχία υπήρξε στο 98%, αποκατάσταση της ενδοδιαφυγής στο 83%, εμφάνιση επιπλοκών στο 3%, ανάγκη επανεπέμβασης στο 9.1%, ενώ η θνητότητα στις 30 ημέρες ήταν μηδενική.
Στην ομάδα Β καταγράφηκαν συνολικά 118 ασθενείς, τεχνική επιτυχία υπήρξε στο 90%, αποκατάσταση της ενδοδιαφυγής μόλις στο 38%, εμφάνιση επιπλοκών στο 7.9%, ανάγκη επανεπέμβασης στο 44%, ενώ η θνητότητα στις 30 ημέρες ήταν μηδενική.
Στην ομάδα C καταγράφηκαν 46 ασθενείς (91% άνδρες), τεχνική επιτυχία υπήρξε στο 98%, αποκατάσταση της ενδοδιαφυγής στο 86%, ανάγκη επανεπέμβασης στο 9%, ενώ δεν αναφέρθηκαν επιπλοκές και η θνητότητα στις 30 ημέρες ήταν μηδενική.
Συμπέρασμα: Ο δια-οσφυϊκός, δια-αρτηριακός και διά της ΚΚΦ εμβολισμός για εμμένουσα ενδοδιαφυγή τύπου ΙΙ παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά τεχνικής επιτυχίας, περίπου μηδενική θνητότητα και αποδεκτό κίνδυνο περιεγχειρητικών επιπλοκών.
Η τεχνική του δια-αρτηριακού εμβολισμού ενέχει - σε πολύ αυξημένη συχνότητα συγκριτικά με τις άλλες δύο τεχνικές - την ανάγκη περαιτέρω θεραπευτικής παρέμβασης προκειμένου να επιτευχθεί η αποκατάσταση της ενδοδιαφυγής και η σταθεροποίηση του ανευρυσματικού σάκκου.
(EL)
Background: Type II endoleak is the most common type of endoleak following
endovascular aortic repair. It usually has a benign course and resolves spontaneously.
Nevertheless, persistent type II endoleak has been associated to sac expansion, need for reintervention and in rare cases rupture. Current practice suggests an endovascular first approach for treating persistent type II endoleaks associated to sac expansion. However,there is no consensus on which method to choose across a wide variety. The aim of this review was to assess the current available literature regarding translumbar, transarterial and transcaval embolization for persistent type II endoleak after endovascular aortic repair.
Methods: A review of the available literature was conducted from January 2018 to
December 2023, using Pubmed and EMBASE via Ovid. The PRISMA guidelines were
followed. Studies reporting transarterial, translumbar and transcaval embolization for type II endoleak following endovascular aortic repair were included in the analysis. Studies that reported open surgical repair or combination of the previously mentioned endovascular techniques and studies with less than 10 patients, were excluded from the analysis.
Results: A total of 13 studies were included in our analysis. The studies were distributed in three different groups regarding the technique that was used. Six studies were enrolled in Group A, translumbar embolization, four studies in Group B, transarterial embolization, and three studies in Group C, transcaval embolization. Totally, 164 patients were included in Group A while the 73.7% were males. Technical success in Group A was 98% and endoleak resolution rate was 83%. 30-day mortality was 0% and complications rate was 3%. The reintervention rate in this group was 9.1%. In Group B a total of 118 patients were included. Technical success of transarterial embolization was 90% while endoleak resolution rate was 38%. 30-day mortality was 0% and complications rate was 7.9%. Nearly half of the patients included in this group needed further intervention and thus re-intervention rate was 44%. In Group C, 46 patients included while 91% were males. Technical success was 98%. 30-d mortality rate and complications rate were 0%. Endoleak resolution rate was 86% and reintervention rate was 9%.
Conclusion: Translumbar, transarterial and transcaval embolization for persistent type II
endoleak present high technical success, low mortality rates and acceptable perioperative
complications. Among the three approaches, patients that are treated with transarterial
embolization will probably need further intervention in order to achieve sac stabilization and endoleak resolution, compared to the other two endovascular approaches.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
