Οι λαπαροσκοπικές χειρουργικές τεχνικές για την πρόπτωση του ορθού έχουν εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, με πολυ υποσχόμενα αποτελέσματα όσον αφορά τη μειωμένη νοσηρότητα και τα ποσοστά υποτροπής. Μεταξύ αυτών των τεχνικών, η λαπαροσκοπική κοιλιακή ορθοπηξία με πλέγμα (LVMR) έχει αναδειχθεί ως μια από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες μεθόδους, λόγω των ευνοϊκών λειτουργικών αποτελεσμάτων και των χαμηλών ποσοστών επιπλοκών. Η LVMR αποφεύγει την οπίσθια κινητοποίηση του ορθού, ελαχιστοποιώντας έτσι τον κίνδυνο βλάβης των νεύρων του αυτόνομου νευρικού συστήματος και την εμφάνιση μετεγχειρητικής δυσκοιλιότητας. Μελέτες έχουν καταδείξει ότι η LVMR παρέχει επίσης χαμηλά ποσοστά υποτροπών και σημαντική βελτίωση συμπτωμάτων, όπως η ακράτεια κοπράνων και η δυσκοιλιότητα.
Η λαπαροσκοπική πρόσθια ορθοπηξία είναι μια άλλη αποτελεσματική τεχνική για την αντιμετώπιση της πρόπτωσης του ορθού πλήρους πάχους. Αυτή η διαδικασία έχει δείξει χαμηλό μακροπρόθεσμο ποσοστό υποτροπής και ευνοϊκά αποτελέσματα όσον αφορά τη βελτίωση της ακράτειας και τη μείωση της πρωτοεμφανιζόμενης μετεγχειρητικής δυσκοιλιότητας.
Δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με το είδος της χειρουργικής επέμβασης που προτείνεται σε κάθε ασθενή, καθώς οι διάφοροι τύποι χειρουργικών επεμβάσεων, είτε λαπαροσκοπικών είτε ανοικτών, διαθέτουν συγκρίσιμη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα. Η χρήση πλέγματος ή ραμμάτων για την ορθοπηξία εναπόκειται στην επιλογή του χειρουργού και εξατομικεύεται κυρίως ανάλογα με τις ανάγκες και τα χαρακτηριστικά του ασθενούς. Με βάση τα συμπτώματα του ασθενούς, ο χειρουργός μπορεί να προχωρήσει μόνο σε ορθοπηξία ή σε ορθοπηξία σε συνδυασμό με σιγμοειδεκτομή.
Συγκριτικές μελέτες μεταξύ λαπαροσκοπικής και ανοικτής ορθοπηξίας έχουν αναδείξει τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής προσέγγισης, συμπεριλαμβανομένης της συντομότερης παραμονής στο νοσοκομείο, της μειωμένης απώλειας αίματος και της ταχύτερης μετεγχειρητικής ανάρρωσης, καθιστώντας τη εξαιρετική επιλογή για τους ηλικιωμένους ασθενείς. Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου δεν συνιστάται η κοιλιακή προσέγγιση, απαιτείται η περινεϊκή προσέγγιση, αν και αυτή σχετίζεται με σημαντικά υψηλότερα ποσοστά υποτροπής. Σε παιδιατρικές περιπτώσεις, η λαπαροσκοπική αντιμετώπιση της πρόπτωσης του ορθού έχει επίσης δείξει ελπιδοφόρα αποτελέσματα.
Η ρομποτικά υποβοηθούμενη λαπαροσκοπική ορθοπηξία είναι μια άλλη αναδυόμενη τεχνική που προσφέρει παρόμοια οφέλη με τις συμβατικές λαπαροσκοπικές μεθόδους. Παρόλο που θεωρείται ασφαλής και εφικτή, η χρήση της στην καθημερινή κλινική πράξη της δεν υποστηρίζεται ακόμη ευρέως, λόγω των συγκρίσιμων αποτελεσμάτων με τη συμβατική λαπαροσκοπική προσέγγιση, του υψηλότερου κόστους και της μη διαθεσιμότητας στην πλειονότητα των νοσοκομείων.
Συμπερασματικά, οι λαπαροσκοπικές τεχνικές για την πρόπτωση του ορθού, ιδίως η LVMR, έχουν επικρατήσει στην κλινική πράξη, λόγω της αποτελεσματικότητάς τους στη μείωση των ποσοστών υποτροπής και στη βελτίωση των λειτουργικών αποτελεσμάτων. Οι τεχνικές αυτές προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις ανοικτές επεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης μετεγχειρητικής νοσηρότητας, της συντομότερης παραμονής στο νοσοκομείο και του ταχύτερου χρόνου ανάρρωσης. Απαιτείται περαιτέρω έρευνα και μεγαλύτερες πολυκεντρικές κλινικές μελέτες για τη συνέχιση της βελτίωσης αυτών των χειρουργικών μεθόδων και την καθιέρωση τυποποιημένων πρωτοκόλλων για την εφαρμογή τους.
(EL)
Laparoscopic surgical techniques for rectal prolapse have evolved significantly over the past few decades, offering promising outcomes with reduced morbidity and recurrence rates. Among these techniques, laparoscopic ventral mesh rectopexy (LVMR) has emerged as a preferred method due to its favorable functional outcomes and low complication rates. LVMR avoids posterolateral dissection, thereby minimizing the risk of autonomic nerve damage and postoperative constipation. Studies have demonstrated that LVMR provides a low recurrence rate and significant improvement in symptoms such as fecal incontinence and constipation.
Laparoscopic anterior rectopexy is another effective technique for treating full-thickness rectal prolapse. This procedure has shown a low long-term recurrence rate and favorable outcomes in terms of improving anal incontinence and reducing the incidence of new-onset constipation.
There is no consensus about the type of surgery that will be proposed to each patient, as the different types of surgery, either laparoscopic or open, feature comparable safety and efficacy. The use of mesh or sutures for the rectopexy is up to the surgeon’s choice, and mainly individualized to the patient’s needs and characteristics. Based on the patient’s symptoms, the surgeon may proceed only with rectopexy, or rectopexy combined with sigmoidectomy.
Comparative studies between laparoscopic and open rectopexy have highlighted the advantages of the laparoscopic approach, including shorter hospital stays, reduced blood loss, and quicker postoperative recovery, making it a viable option for older patients. However, in cases where ventral approach is not recommended, perineal approach of surgery is needed, although it has shown significantly higher rates of recurrence. In pediatric cases, laparoscopic management of rectal prolapse has also shown promising results.
Robotic-assisted laparoscopic rectopexy is another emerging technique that offers similar benefits to conventional laparoscopic methods. Although it is considered safe and feasible, its routine use is not yet widely supported, due to the lack of significant advantages over traditional laparoscopic approaches, higher cost and unavailability to the majority of hospitals.
In conclusion, laparoscopic techniques for rectal prolapse, particularly LVMR, have become the most common procedure, due to their efficacy in reducing recurrence rates and improving functional outcomes. These techniques offer significant advantages over open procedures, including reduced morbidity, shorter hospital stays, and quicker recovery times. Further research and larger multicenter studies are warranted to continue improving these surgical methods and to establish standardized protocols for their implementation.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
