Η εποχή μεταξύ 1957-1961 ήταν για το Πολιτικό Κέντρο μια έντονη περίοδος πολιτικών διαδικασιών, ζυμώσεων, ενσωματώσεων, ρήξεων που κατέληξαν τελικά στο σχηματισμό της Ένωσης Κέντρου το 1961. Αρχικά, το 1957, οι δύο κύριοι κεντρώοι ηγέτες, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήρθαν σε συμβιβασμό και ένωσαν τα κόμματά τους, το Κόμμα Φιλελευθέρων και τη Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση. Το ενισχυμένο κόμμα έλαβε μέρος στις εκλογές του Μαΐου 1958. Παρά το γεγονός ότι το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής ευνόησε το Κέντρο, τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Το Κόμμα Φιλελευθέρων κατετάγη τρίτο, κάτω από το δεξιό κόμμα (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) και το αριστερό κόμμα (Ενωμένη Δημοκρατική Αριστερά). Η εκλογική ήττα προκάλεσε αναταραχή στο κόμμα και επίσπευσε τη διάλυση. Ο Γ. Παπανδρέου αποσπάστηκε από το κόμμα και δημιούργησε έναν νέο φορέα, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κέντρο. Ένα άλλο κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, ο βουλευτής Χανίων Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αποχώρησε και δημιούργησε, μαζί με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες του αστικού κόσμου, ένα νέο σχηματισμό, με το όνομα Νέα Πολιτική Κίνηση ή Ομάδα των Δέκα το 1959. Εξάλλου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος το 1960 υποστήριξε το πολιτικό κίνημα ενός στρατηγού, του Γεωργίου Γρίβα. Ο Γρίβας είχε αποκτήσει κύρος από την αντιαποικιακή του δράση κατά των Βρετανών στην Κύπρο ως διοικητής της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών. Ο Γρίβας ονόμασε το νέο του πολιτικό σχηματισμό, Κίνηση Εθνικής Αναγέννησης ή Κίνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης. Το εγχείρημα απέτυχε λόγω του ακραιφνούς φιλομοναρχικού παρελθόντος του Στρατηγού ως τέως αρχηγός της φιλοβασιλικής Οργάνωσης Χ. Κατά συνέπεια, καθώς η Νέα Πολιτική Κίνηση και η Κίνηση Εθνικής Αναγέννησης δεν είχαν απήχηση, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου συνέπηξαν κοινό μέτωπο, την Ένωση Κέντρου. Αυτό το κόμμα ήταν μια ανομοιογενής και ετερόκλητη συμμαχία, η οποία περιελάμβανε και δεξιούς πολιτικούς όπως ο Στέφανος Στεφανόπουλος και αριστερούς όπως ο Ηλίας Τσιριμώκος. Οι δεξιοί πολιτικοί εμφορούνταν απο προσωπικό μένος για τον αρχηγό της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης και πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οι αριστεροί αντιστοίχως είχαν διαρρήξει τους δεσμούς με το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα και την πολιτική του έκφραση, την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά. Η Ένωση Κέντρου απέκτησε τη συνοχή που επιδίωκε από δύο τυχαία γεγονότα, τις εκλογές της Βίας και Νοθείας τον Οκτώβριο του 1961 και τη διακήρυξη του Ανένδοτου αγώνα. Έτσι, εν κατακλείδι, η Ένωση Κέντρου απέκτησε δυναμική κυβερνησιμότητας.
(EL)
The era between 1957-1961 was for the political Centre an intense period of political processes, fermentations, integrations, rifts which finally resulted in the formation of the Centrist Union in 1961. Initially, in 1957 the two main centrist leaders, George. Papandreou and Sophocles Venizelos came to a compromise and unified their parties, the Liberal Party and the Liberal Democratic Union. The enhanced party took part in the election of May of 1958. Despite the fact that the elections system of amplified proportional representation favored the Center, the results were disappointing. The Liberal Party ranked third, below right-wing party ( National Radical Union), and the left-wing party ( United Democratic Left). The electoral defeat caused turmoil in the party and induced breakup. G. Papandreou detached from party and forged another one, with the following designation ( Liberal democratic Center). Another top executive of the party, the member of parliament, Constantine Mitsotakis , departed and created, with other prominent personalities of the urbanism, a new formation, called (New Political Movement) or Team of Ten in 1959. Meanwhile, Sophocles Venizelos in 1960 supported the political movement of a general, George Grivas. Grivas had acquired glory from his anti-colonial action against British rule in Cyprus as the commander of National Organization of Cypriot Fighters. Grivas entitled his new political formation, National Renaissance Movement or National Reconstruction Movement. Τhe venture failed due to the monarchist past of the General as the leader of the Royalist Organization X. Consequently, since the NPM and the NRM didn’t have impact, all the political forces of Center joined in common front, the Centrist Union. This party was a promiscuous alliance, which included both right politicians like Stefanos Stephanopoulos and left as Tsirimokos. Right politicians felt fury for the leader of NRU and prime minister, Constantine Karamanlis. The left had broken bonds with the Greek Communist Party and its political expression, UDL. The Centrist Union found the cohesion which sought from two random events, the elections of violence and fraud in October 1961 and the declaration of the relentless struggle. So, in conclusion, the CU gained potential for governability.
(EN)
University of Athens
