Το αυτοπορτρέτο σχολιάζει τα κοινωνικά στερεότυπα, την εικόνα του εαυτού
και την αναπαράσταση του σώματος. Σημαντική για την μελέτη μου είναι η
ανάλυση της Eugenie Shinkle, Boredom, Repetition, lnertia: Contemporary
Photography and the Aesthetics of the Banal. Στην σύγχρονη φωτογραφία
παρατηρούμε να υπάρχει ένα συναίσθημα ανίας, πλήξης και απάθειας. Η
προσπάθεια αναπαράστασης ενός αποστειρωμένου κόσμου. Έτσι,
παρουσιάζεται το έργο καλλιτεχνών όπως η Sarah Jones, η Hannah Starkey,
η Frances Kearney, η Rineke Dijkstra και ο Thomas Ruff. Ο καθένας τους
αντιμετωπίζει το θέμα με διαφορετικό ύφος, όμως είναι κοινή η ιδέα για τη
δημιουργία ενός περίεργου κόσμου γεμάτο από ανθρώπους που νιώθουν
ανία. Επίσης έχω επηρεαστεί από την «ποιητική του χώρου» του Gaston
Bachelard και τη σχέση της ανάμνησης με το χώρο. Το σπίτι περιλαμβάνει τις
αναμνήσεις και τα βιώματα των ανθρώπων που το κατοικούν. Ο τρόπους που
θα αντιμετωπιστεί ένας τέτοιος χώρος διαφέρει και είναι σημαντικό γιατί
μεταφέρει και άλλο μήνυμα. Τέλος, υπάρχει η αναφορά καλλιτεχνών όπως η Cristina Coral, η Anni Leppälä και
η Elina Brotherus υπήρξαν επιρροή για τον έργο μου καθώς έχουν
παρόμοια αισθητική.
.jpg){kind=logo}
University of West Attica
