Στο πλαίσιο της μακρόχρονης παράδοσης των μετεγγραφών της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και της σύγχρονης εννοιολογικής αναπλαισίωσής της για το αμερικανικό κοινό του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, σημαντική είναι η συμβολή του πολυγραφότατου θεατρικού συγγραφέα Charles Mee. Ανάμεσα στις πολυάριθμες μετεγγραφές του Mee, που αποτελούν τις δικές του εκδοχές των αρχαίων έργων με τα οποία καταπιάστηκε, τα πέντε έργα που αναλύονται στη διπλωματική μου εργασία παρουσιάζουν μία σαφή θεματική σύγκλιση, καθώς όλα ασχολούνται με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ κατά τον εικοστό αιώνα. Εμπνευσμένα σε μεγάλο βαθμό από τις πτυχές της τραγωδίας και του μύθου που αφορούν στον Τρωικό Πόλεμο, τα έργα Orestes 2.0 (1992), Agamemnon 2.0 (1994), Trojan Women: A Love Story (1994), Iphigenia 2.0 (2007), και Thyestes 2.0 (2015) θέτουν ζητήματα γύρω από τις καταστροφικές συνέπειες της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, και εγείρουν μία πολυδιάστατη κριτική της σύγχρονης αμερικανικής δημόσιας ζωής. Η διπλωματική μου εργασία έχει στόχο να εξερευνήσει πώς η αρχαία ελληνική τραγωδία, επεξεργασμένη μέσα από την πένα του Mee, λειτουργεί ως ένα καλλιτεχνικό ερέθισμα που προσκαλεί τους θεατές να επαναξιολογήσουν τη σύγχρονη αμερικανική ιστορία. Πιο συγκεκριμένα, η εργασία μου αναλύει πώς οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις σε σχέση με τα αρχαία έργα διαμορφώνουν τα έργα του Mee, και μελετά το ρόλο των σύγχρονων στοιχείων και διακειμενικών αναφορών που εισάγονται στα έργα (μαρτυρίες στρατιωτικών, στοιχεία της ποπ κουλτούρας, έργα video art κ.ά.). Αναλύοντας το ψηφιδωτό της συνύπαρξης αρχαίων και σύγχρονων αποσπασμάτων, η παρούσα διπλωματική εργασία ερευνά πώς όλα αυτά τα στοιχεία τίθενται στην υπηρεσία του συγγραφέα για να συνθέσουν τον αντιπολεμικό χαρακτήρα των δημιουργιών του, και πώς η κριτική που εγείρουν τα έργα του Mee είναι επίκαιρη και σχετική με τη σύγχρονη αμερικανική πραγματικότητα.
(EL)
Along the thread of the enduring tradition of rewriting Greek tragedies and re-contextualising them for the American audiences of the twentieth and twenty-first centuries, Charles Mee has had a most prolific contribution. Among the numerous rewrites that constitute Mee’s own versions of the plays’ classical counterparts, the five plays which are analysed in my dissertation present a clear thematic convergence, all of them being preoccupied with US imperial wars and military invasions of the twentieth century. Largely inspired by the tragic and mythic strands related to the Trojan War, Orestes 2.0 (1992), Agamemnon 2.0 (1994), Trojan Women: A Love Story (1994), Iphigenia 2.0 (2007), and Thyestes 2.0 (2015) pose questions around the detrimental effects of imperial politics, and raise a multileveled critique on contemporary American public life. My dissertation aims at exploring how Greek tragedy, distilled through Mee’s pen, serves as a cultural stimulus which invites spectators to reassess contemporary American history. More specifically, my dissertation analyses how the similarities and departures from the parent-texts shape Mee’s narrative, and discusses the role of the modern components and intertextual references introduced in the plays (war veteran testimonies, items of popular culture, pieces of video art etc.). Analysing the patchwork of ancient and modern fragments woven together, the present dissertation explores how these elements assist the playwright in formulating his anti-war polemics, and how the critique raised by Mee’s plays is relevant to contemporary American reality.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
