Τα ποιήματα του Seamus Heaney και της H.D. μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως
ετερόκλιτα, εντούτοις τα κοινά τους σημεία είναι πολλά. Ο Heaney έχει μεν αναλυθεί
υπό το πρίσμα του μοντερνισμού, αλλά ποτέ έως τώρα δεν έχει συγκριθεί με την H.D.
Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μοντερνισμού της H.D.
αντανακλώνται στον Heaney και ο σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι
η ιχνηλάτηση κοινών μοτίβων και θεματικών μεταξύ των δύο, παρότι δεν υπάρχουν
ενδείξεις άμεσης επιρροής. Στη βάση της σύγκρισης βρίσκεται η παρατήρηση πως η
βία του πολέμου και η αυτο-εξορία που βίωναν και οι δύο ποιητές κατά την περίοδο
της ποιητικής τους ωρίμανσης, έχουν ως παράγωγο μία ποίηση η οποία επιδιώκει την
ενότητα και την αναγέννηση. Οι κοινοί τρόποι μέσω των οποίων αυτή εκφέρεται είναι
η συμπερίληψη στοιχείων από αρχαίους πολιτισμούς αλλά και το υλικό που προέρχεται
από βιωματικές εμπειρίες, με το τοπίο να αποκτά καίρια σημασία. Η σύνθεση των
πηγών έμπνευσης και στους δύο ποιητές, αποτελεί το κεντρικό θέμα της παρούσας
διπλωματικής. Αυτή πραγματοποιείται μέσω των παρατηρήσεων του Mircea Eliade
σχετικά με τους αρχαίους πολιτισμούς και την έννοια του ιερού Κέντρου, axis mundi,
καθώς επίσης και της κυκλικής αντίληψης του χρόνου η οποία εκφέρεται με την
περιοδική επιστροφή σε αυτό που ο ιστορικός της θρησκείας ονομάζει in illo tempore,
είτε ως απροσδιόριστος χρόνος κατά τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με τους
θεούς, είτε ως χρόνος κατά τον οποίο έλαβε χώρα η κοσμογονία. Οι περισσότερες
έννοιες του Eliade έχουν εντοπιστεί στο έργο του Heaney από τον κριτικό Daniel
Eugene Tobin. Ο αποκρυφισμός που οι κριτικοί πλέον συμφωνούν πως επηρέασε την
ποίηση της H.D., θα εντοπιστεί και στον Heaney, από τον ερευνητή George Morgan,
ενώ θα επεκταθεί και στις έννοιες του Eliade, καθώς σχετίζεται με την επιθυμία για
επικοινωνία με τη σφαίρα του θεϊκού, μέσω της μύησης που οδηγεί σε αναγέννηση,
όπως η κοσμογονία ήταν η αρχέγονη πράξη δημιουργίας. Τα συμπεράσματα αφορούν
στο πώς οι έννοιες αυτές εμφανίζονται στους δύο ποιητές ως θεμελιώδεις μιας
αναγέννησης μέσω στοιχείων του παρελθόντος που χαρακτηρίζουν την ποίηση τους.
Συμπερασματικά, χωρίς να συγκαλύπτουν δυσαρμονίες του παρόντος, και οι δύο
ποιητές βασιζόμενοι σε διασωθέντα αρχαία μοτίβα οραματίζονται μια αισιόδοξη
έκβαση για το παρόν.
(EL)
Although the poetry of Seamus Heaney and H.D. may at first appear to be disparate, it
shares numerous traits. Heaney has been looked at through the prism of literary
modernism, but never in relation to H.D. However, some of the particularities of H.D.’s
modernism are reflected in Heaney and the purpose of this thesis is to trace motifs and
themes that are employed by both poets, even if there is no evidence of direct influence.
At the basis of the comparison is the observation that the violence of war and the
displacement that both poets experienced during the time they were writing results in
poetic creation that strives for unity and regeneration. The common means through
which this is expressed in the poetry of both encompasses elements from ancient
civilisations but also material coming from direct experience, with landscape figuring
crucially. The synthesis of the aforementioned sources of inspiration in both poets is
the central preoccupation of this thesis. This is achieved through the observations of
Mircea Eliade concerning ancient civilisations and regarding the concepts of the sacred
Centre, the axis mundi, and the cyclical conception of time expressed as the periodical
return to what he calls in illo tempore, either as an unspecified time of communion with
the divine, or as the time when the cosmogonic event of creation took place. Most of
Eliade’s concepts have been detected in Heaney by Daniel Eugene Tobin, Τhe
occultism that critics now agree influenced the poetry of H.D. will also be traced in
Heaney, by relying on the work of George Morgan, while it will be extended to the
concepts introduced by Eliade, as it is related to the desire for divine communion, to
the initiation that leads to rebirth, much like the cosmogonic event was the primal act
of creation. Conclusions will be reached about how these concepts appear in both poets
as the foundation of their poetics of rebirth through elements of the past. Ultimately,
without obscuring present discords, both Heaney and H.D. envision a more optimistic
outcome for the present by relying on ancient resilient patterns.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
