Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, περνώντας από την κλασική στις μοντέρνες θεατρικές εκδοχές τους. Πρόκειται, για ένα εμβληματικό παράδειγμα, τόσο στην αρχαιότητα όσο και στην σύγχρονη εποχή, ενός δυνατού, αέναου έρωτα η κατάληξη του οποίου πάντα παραμένει καταστροφική. Στον μύθο, η ζωή του ενός ήρωα είναι στενά συνυφασμένη με τη ζωή και κυρίως τις αποφάσεις του άλλου. Ωστόσο, κύριο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής κατέχει ο Ορφέας, ενώ η μορφή της Ευρυδίκης μοιάζει συμπληρωματική: τονίζει, δηλαδή, τα συναισθήματα του Ορφέα και αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του, χωρίς όμως να καθίσταται ενεργό υποκείμενο της πλοκής. Στόχος της εργασίας αποτελεί η διάλυση της παραπάνω δυναμικής του ρόλου της Ευρυδίκης, μέσω των συγχρόνων μεταγραφών του μύθου, και η ανάδειξη ενός ρόλου πρόσφορου για κοινωνικοπολιτική κριτική. Ως τεκμήρια της παραπάνω θέσης θα εξεταστούν τρία μεταμοντέρνα θεατρικά έργα, που τοποθετούν την μορφή της στο κέντρο της πλοκής. Στην πρώτη ενότητα θα εξηγηθούν οι διαφορές που εντοπίζονται στα παραπάνω έργα συγκριτικά με τον κλασικό μύθο. Στη δεύτερη ενότητα, το κέντρο θα μετατεθεί από τον λόγο στο σώμα της πρωταγωνίστριας, διερευνώντας το ζήτημα της απελευθέρωσής της αλλά και την θεατρικότητα που αποδίδει στα τρία έργα και την επίδραση που ασκεί στο κοινό. Στο τελευταίο τμήμα η ανάλυση θα στραφεί εκ νέου στον κλασικό μύθο ώστε να αποδειχθεί η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της Ευρυδίκης και η ικανότητα συνεχούς αυτοπροσδιορισμού της που προκύπτουν ακριβώς από την απουσία και την παθητικότητα της στον αρχαίο μύθο. Μέσα από την ανάλυση των έργων, η Ευρυδίκη μετατρέπεται σε ένα παγκόσμιο σύμβολο συνδεδεμένο με τη γυναικεία φύση της.
(EL)
This dissertation deals with the character of Eurydice and its modern reconfigurations in three different postmodern plays, Sarah Ruhl’s Eurydice (2003), Naomi Iizuka’s Polaroid Stories (1997) and Anais Mitchell’s Hadestown (2006). By conducting a feminist analysis of both the classical myth and the post-modern adaptations of Eurydice, I aim to explore the radicality of her character in relation to the agency provided to her through her acquisition of a voice, her body manifestation and her importance as a universal sign. Moving from the specific to the more general, from the rewritings to the myth, and using as a theoretical background theories from Elaine Aston, Bertolt Brecht, Julia Kristeva and others, I will analyse how Eurydice escapes from her traditional narrative and instead transforms into a sign of femininity, able to represent universal, social and feminist values.
(EN)